Yazıyorum siliyorum,
Yazıyorum siliyorum,
Düşüncelerim beni ele geçirmeden;
İçimden geçenleri olduğu gibi yazmaya çalışıyorum.
Ne yazdıklarım içimi dökmeme yardımcı oluyor,
Ne de yazmak istediklerim kâğıda kaleme sığıyor...
Öyle garip, öyle farklı duygulardayım şu sıralar.
Sanki hissizleşme modum açık kalmış,
Biraz da rutinlerden bunalmış gibiyim.
Biraz da neye nasıl tepki vereceğimi şaşırmış bir haldeyim.
Rotamda ilerlerken yanlış yollara sapıp kaybolmuş gibiyim.
Konuşuyorum, susuyorum,
Konuşuyorum, susuyorum,
Konuştuklarımdan çok sustuklarım ele geçiriyor hislerimi.
Anlatacaklarımda hislerimi ele geçiren suskunluğum nedeniyle anlamını yitiriyor,
Akabinde ister istemez hissizleşiyor insan,
Hissizleştikçe susuyor, sustukça etrafını küçültüyor,
Sustukça kabuğuna çekilme ihtiyacı duyuyor insan..
Önüne geçemeyeceği zorlu süreçlere sürükleniyor bazen insan.
Kozasını ören bir kelebek gibi, kozadan daha sert duvarlar örüyor etrafına,
İşte o zaman hissizleşip; konuşmaktan vazgeçerek susuyor,
İçini bir şeylere dökmeye çalışırken ne kağıda ne de kaleme sığmıyor...
Bir çığ gibi büyüyor konuşmaktan vazgeçtiğinde sustuğun ne varsa,
Çığlık atmak istemediğin için koşuyorsun,
Bir kağıt ve kalem alıp, kendi sessizliğine ses olması için başlamak durumunda kalıyorsun yazıp çizmeye.
Yazıp silmek gibi konuşup susmakta bir eylem aslında.
Hangisi daha etkili diyenlere ise verilecek tek cevap,
Tabii ki yazı yazmak, boşa denilmemiş
Söz uçar, yazı kalır diye...
