Asıl Özlemim Sessizliğe

Bu ara sessizliğe aşığım. Sakinliğe duyduğum özlemle hemde. Olur ya bazen, kendi başına kalmak istersin, çevrendeki bütün sesleri kısmak istersin, içine dönersin, oradan çıkmak istemezsin... Bir tek ben değil herkes ister bunu zaman zaman, hele ki zorlu bir dönemden geçiyorsa insan, o zaman çok daha fazlasına ihtiyaç duyar. Anlaşılmak ister, anlaşılmadığından değil, o an ki duygu veya herhangi bir durumdan dolayı, yani yorgundur, yorgunluğunu anlatacak kelimesi yoktur ya da vardır ama anlatmaya mecali yoktur, canı paylaşmak istemiyordur... Belki o an yaşadığı o yorgunluk çok ağır geliyordur yüreğine, olmaz diye bir şey yok gayette olabilir tabii... Geçmişte yaşadığı sıkıntının bir benzerini belki şimdi de yaşıyordur ve canı yanıyordur... İşte öyle bir dönemden geçiyorum bende, geçmişin acı hatıralarını hatırlamak bile istemezken yeniden gözümün önüne serilmesi, o anı defalarca yaşamak, kimseyle paylaşmak istememek, sessiz sakin içime kapanmak bazen en doğrusu gibi geliyor şu sıralar bana. Kabuk bağlamış yaramın kabuğunu kaldırıyor bazen hayat ve ben için için yaramın tekrar kanamasını izliyorum sessiz ve sakince. Herkesin sen güçlüsün kelimelerine yeniden kulaklarımı tıkama dönemindeyim, çünkü güçlü insanlar da bazen dibi görmeyi ister, daha güçlü ayağa kalkıp yoluna devam edebilmek için. Şu, sözde "Güçlü" kelimesini de duymak istemiyorum artık, acı hatıralarımın içinde bolca geçiyor çünkü şu lanet güçlü kelimesi. Neden sözde güçlü kelimesi diye vurguladığımı da sormayın, gerçekten canımı acıtan, nefesimi kesen, kalbime sanki hançerler saplayan bir kelime benim için. 32 yıllık hayatımın acılarla dolu evreleriyle yüzleşiyorum hâlâ. Daha önce de dediğim gibi bu ara sessizliğe aşığım, hemde sakinliğe duyduğum aşırı özlemle. İçime kapanarak, dingin bir dönem yaşamak istiyorum, tek başıma dargınlığımı, dalgınlığımı atlatmayı istiyorum. Kimse "nasılsın" diye sormasın diye hayatımı da, telefonumu da sessize alıyorum, aramalara ve mesajlara dönemeyecek bir dönemdeyim.. Bir dokunsanız toparlanamayacak, darmadağın olacak güçteyim, bir "nasılsın" deseniz hıçkıra hıçkıra ağlayacak gibiyim. Toparlanmak için biraz zamana ihtiyacı var ruhumun, belki de mentalimin... Nedenini sormayın çünkü şu sıralar nedeni bile yok bu hissizleşmemin. Dediğim gibi sessizliğe, dinginliğe hasretim, hemde büyük bir özlemle...